Eline De Munck, business babe in Bangkok

Onderneemster, zangeres, actrice, model ... Eline De Munck (32) is van vele markten thuis. De Antwerpse met Wase roots voelt zich al jaren thuis in Antwerpen-Noord, maar voor haar nieuwste collectie Deux zocht ze het verder van huis. CittA vloog mee naar Bangkok, waar Eline zich liet shooten tussen de tuffende tuktuks, wolkenkrabbers en geurende eetstalletjes.

Deux is een samenwerking met de Belgische retailer ZEB. Het bedrijf werkt al jaren samen met bekendegezichten, zoals Tom Waes, Stien Edlund, Tatyana Beloy en Astrid Coppens. Twee jaar geleden nam de retailer contact op met Eline De Munck. “Want Eline heeft een duidelijke link met mode en straalt kracht en durf uit.” Aan het woord zijn Tommy Fjordside en Francesca Belmadani. De eerste is creatief directeur van ZEB, de tweede leidt de fotoproducties in goede banen.

En zo’n shoot heeft heel wat voeten in de aarde. Dit jaar nog meer dan anders, met dank aan het coronavirus. De al lang geplande vlucht naar Hongkong moest noodgedwongen geannuleerd worden. Een andere bestemming in het Verre Oosten werd gezocht: Thailand. “We nemen geen risico’s”, zegt Francesca resoluut. “China wordt het niet, maar we vinden het wel heel belangrijk dat de foto’s die typischeAziatische vibe uitstralen. Het verhaal van decollectie moet honderd procent goed zitten. En ja, dat betekent dat we flexibel moeten zijn. We hebben een fantastische job, maar hard werken hoort er nu eenmaal bij.”

Hard werken, Eline weet er alles van. Tien jaar lang maakte ze deel uit van de Vlaamse showbusiness. Eerst als actrice in onder meer Thuis, daarna als veejay bij de voormalige muziekzender JIM. Onder het knallende alter ego Ellektra liet Eline ook de Vlaamse muziekwereld heel eventjes op zijn grondvesten daveren. Vijf jaar geleden zette ze een stap terug uit de wereld van glitter en glamour en stampte ze haar brillenmerk Odette Lunettes uit de grond.

“Ik heb ontzettend lang naar deze trip uitgekeken”, vertelt Eline op de luchthaven. “Ik weet dat het heel druk zal worden en dat een jetlag op de loer ligt, maar ik vind het ontzettend fijn om te doen.” Elf uur later landen we op Suvarnabhumi, de internationale luchthaven van Bangkok. Rond ons zien we overal mondkapjes en de verkopers van reinigingsgels voor de handen doen gouden zaken. Het coronaspook waart hier duidelijk rond.

Uitgeput in bed

Een taxi brengt ons naar een van de honderden luxehotels die de miljoenenstad rijk is: Marriott Sukhumvit. Het hotel is gezegend met een machtige rooftopbar waar elke avond mooi gekleed volk komt sippen van signatuurcocktails en wiegen op de beats van een live-dj. One night in Bangkok and the world’s your oyster zong Murray Head in 1984. Bij ons gaat het om twee nachten en we hebben er zin in. Gelukkig telt het hotel ook een gym, want Eline kan niet zonder haar dagelijkse portie sport. “Ik sta model voor mijn eigen kledinglijn. Het is mijn verantwoordelijkheid om er zo goed mogelijk uit te zien. Ik heb er alles aan gedaan om zo strak mogelijk te staan voor de shoot.”

Maar dan slaat het noodlot toe. Eline krijgt koorts. Ze is compleet uitgeput. “Ik heb een ijzersterke wil. Als ik ergens voor ga, dan wil ik dat bereiken, ook al vergt dat veel van mezelf. Vorig jaar kreeg ik te kampen met een groot ijzertekort, in die mate dat de dokter zich afvroeg hoe ik nog altijd op mijn benen kon staan. Mijn lichaam heeft me een wake-upcall gegeven. Het geeft nu ook vaker aan wanneer het uitgeput is. Vandaag durf ik al sneller rust te nemen, ongeacht de berg werk die nog op me ligt te wachten.”

Haar bed wordt die eerste nacht haar beste vriend. De volgende dag is het immers zover. Om zes uur staat Eline op, want dan komt de visagist al langs. Er moeten twintig silhouetten worden geshoot in debroeierig hete en drukke straten van de Thaise hoofdstad.

Geen muisgrijze kostuums

De eerste foto nemen we in de rooftopbar. Vriendelijk, immer lachend personeel brengt ons naar de 47ste verdieping. Eline heeft een kobaltblauw kostuum aan en hippe sneakers. Het contrast met de saaie, grijze pakjes van de hotelmedewerkers valt op. Eline en designer Tommy schudden gniffelend het hoofd wanneer het zoveelste muisgrijze kostuum zich bij ons voegt in de lift. “Dit is wat Deux vooral níét moet zijn”, zegt Eline. “Ik heb een hekel aan saaie maatpakjes. Jarenlang heb ik naar krachtige en betaalbare, zakelijke outfits gezocht. Veel keuze was er niet. Ik moest en zou daar verandering in brengen. Kleur is voor mij ontzettend belangrijk. Kleur inspireert en doet lachen. Ik zie zoveel vrouwen in zwart rondlopen, vaak omdat ze denken dat het afslankt. Veel vrouwen durven zichzelf niet in de spiegel te bekijken of cijferen zich volledig weg. Dan denk ik telkens: ‘Waar ben je eigenlijk zo bang voor? Ge zijt nog zo schoon.’ Zelfrespect, daar draait het om.” Hoofddesigner Tommy tekent de collectie en de prints, in samenspraak met Eline. “We kiezen voor mensen die heel actief meedenken en ook echt met mode bezig zijn. Bij Eline is meedenken een understatement. Zij weet perfect wat ze wil en stuurt mij als designer heel duidelijk in een bepaalde richting.”

Dit jaar heeft de collectie een Aziatische uitstraling, wat zich vertaalt in een kimono, aansluitende, brede riemen en designs met Japanse bloemen en kraanvogels. De productie gebeurt in Portugal, Turkije en Italië en heeft een duurzaam karakter. “We proberen zo veel mogelijk voor milieuvriendelijke materialen te kiezen, zoals organisch katoen en gerecycleerd polyester”, legt Tommy uit. “Als designer moet je daar rekening mee houden, zonder in te boeten op stijl.” Eline vult aan: “Ik vind kwaliteit ontzettend belangrijk. Zelf draag ik liever kleding die ietsje duurder is, maar waar ik veel langer mee kan doen. Met Deux hebben we een duurzame collectie kunnen maken die én kwalitatief én betaalbaar is.”

Wie Eline al langer kent, weet dat de blondine niet altijd zo wakker lag van mode. “Er was een tijd dat ik alle stijlregels aan mijn laars lapte. Dankzij mijnbrillenmerk Odette Lunettes ben ik me echt gaan verdiepen in mode. Omdat mijn product mode is, wou ik er zelf ook mee geassocieerd worden. Metkleding kan je laten zien wie je bent. Zodra je dat doorhebt, is het een heel interessant spel om te spelen.”

Very famous

Wie ze is, laat Eline duidelijk zien op Pak Khlong Talat, de kleurrijke bloemenmarkt van Bangkok. In een knalgeel pak flaneert ze langs de groente- en bloemenkraampjes. De lokale bevolking blijft verbaasd staan en kijkt met pretlichtjes in de ogen naar de vreemde diva. “Is she famous?”, vraagt een man die een mondje Engels kan. Ik zeg hem dat ze héél bekend is. Zijn dag is goed en trots vertelt hij het door aan zijn vrienden die op de grond bonen zitten te kuisen.

Eline konden we lang in het hokje van Bekende Vlaming steken, maar die tijd is ondertussen voorbij. Een bewuste keuze trouwens, waar ze nog geen milliseconde spijt van heeft gehad. “Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik dat leven heb geleid. Ik heb er veel uit geleerd en het helpt me nog altijd bij wat ik nu doe”, vertelt ze. “Maar ik was het beu dat iemand anders bepaalde hoe ik er moest uitzien of hoe ik moest handelen. Het maakte me soms heel onzeker. Volkomen onterecht overigens. Op een dag dacht ik ‘fuck this!’ en nam prompt ontslag bij de televisiezender waar ik toen voor werkte.” Op dat moment was tv-kijkend Vlaanderen wel al geïntrigeerd geraakt door de toffe en trendy brillen die Eline droeg. In die tijd was een bril nog geen modeaccessoire en dus ging ze strijdlustig op pad om er een hip item van te maken. “Want het is het eerste waar je naar kijkt als je met iemand praat. Ik begrijp niet dat iemand elk jaar geld uitgeeft aan een duur paar schoenen, maar niet van bril durft te wisselen”, zei ze me toen in een van haar eerste interviews over Odette Lunettes. Ondertussen telt het merk vierhonderd verkooppunten in zestien landen. De winkel op de Meir is het kloppende hart en Eline werkt er elke dag mee aan de evolutie van haar brillenmerk.

Odette Lunettes telt nu acht medewerkers. Eline runt de brillenbusiness samen met haar ex-vriend Bob Geraets. Hij is de cijferman, zij de creatieve spil en ze vullen elkaar perfect aan. “Wanneer ik op mijn leven terugblik, ben ik het meest trots op wat ik samen met Bob heb opgebouwd. Het was bij tijden ontiegelijk moeilijk en we hebben er keihard voor moeten werken. Nu weten we perfect wat we aan elkaar hebben. We nemen geen blad voor de mond. Veel zakenpartners groeien uit elkaar, bij ons gaat het net omgekeerd. Wanneer ik spring, is Bob mijn parachute.”

Het is even stil en Eline is duidelijk geëmotioneerd. Ze pinkt een traan weg, iets wat haar nog nooit eerder in een interview is overkomen. “Ik ben een gevoelsmens. Alles wat ik doe, doe ik vanuit mijn buikgevoel. Ik laat me bovendien niet drijven door geld, maar wel door prestige. Ik wil alles zo goed mogelijk doen en vooral uitblinken in mijn werk. Ik ben constant in competitie met mezelf. Dat was altijd al het geval. Het heeft er vooral voor gezorgd dat ik een enorme vechtersmentaliteit heb ontwikkeld.​​​​​​​

Antwerpen-Noord

We zetten onze weg voort richting China Town, waar reusachtige reclameborden en chaotische bundels elektriciteitsdraden het straatbeeld bepalen. Fotograaf Maddy hanteert nonchalant en met gemak de camera. Modefotografie is zijn talent, getuigt zijn kleurrijke Instagram-pagina. Zes jaar geleden verhuisde hij van India naar Thailand. Ondertussen spreekt hij al goed Thais en ook zijn Engels is feilloos.

Verhuizen, Eline kan erover meespreken. Ze was 21 toen ze van Beveren naar Antwerpen verhuisde, weg van de kerktoren, het spannende stadsleven in. “In Antwerpen kon ik het gaan maken”, blikt ze terug. “Maar de eerste jaren voelde ik me er heel eenzaam.”

Langzaam maar zeker maakte ze van haar stekje op de Turnhoutsebaan haar cocon en werd ze verliefd op de vibe van Antwerpen-Noord. Zelfs in die mate dat ze de letters ‘Nord’ op haar arm liet tatoeëren. “Ik hou van de mysterieuze en ruwe kant van het Noord. Het is puur en intens. Het Noord toont zich, terwijl het Zuid zich verschuilt en verhult in eufemismen. Op het Noord durf ik buitenkomen met een jogging en vettig haar. Ik ga er zelfs naar de nachtwinkel in mijn onesie. Je weet wel, zo’n echte schapenonesie, met een staart en oren.”

Hemel voor foodies

In Bangkok wordt elke vierkante meter van het voetpad ingepalmd door marktkramers die er hun gerechten aan de man brengen. De Thaise eetcultuur is er een om u te zeggen, een hemel op aarde voor foodies. Na de shoot geniet Eline zichtbaar van een roti, een krokante pannenkoek die ze bij een van de straatventers kocht. “Ik hou van het stadsleven. Op reis zoek ik altijd cultuur en mensen op. Steek me niet in een jungle, want dat komt niet goed”, lacht ze.

“Het is trouwens de reden waarom we voor de Deux-shoot eerst voor Hongkong kozen. Hongkong ademt business, al moet Bangkok er zeker niet voor onderdoen, merk ik nu. Kijk naar al die kleine ondernemers om ons heen. Ze zijn allemaal overtuigd van de kwaliteit van hun product. Solitair bouwen ze aan hun eigen onderneming, hoe klein die ook mag zijn. Op dat vlak lijkt Bangkok op Antwerpen-Noord. Het maakt niet uit wat je doet. Ieder doet zijn ding en je moet niet alle moeite van de wereld doen om erbij te horen.”

Gulzige Eline

Al is Eline niet het type dat per se ergens wil bijhoren. Klinkt het niet, dan botst het en het is moeilijk om deze dame van haar ongelijk te overtuigen. “Weet je, in mijn leven draaide altijd alles om mij. Nu nog altijd. Ik ben het gezicht van mijn eigen brillenmerk en sta model voor een eigen modelijn. Natuurlijk heb ik een groot ego en sta ik graag in de belangstelling, maar daar is op zich niks mis mee. Al besef ik dat het iets is waar ik als onderneemster aan moet werken. Een goede ondernemer is iemand die weet wat hij kan, maar vooral wat hij níét kan. Ik moet vooral beter leren luisteren naar de mensen rondom mij. Het heeft geen zin om constant mijn eigen wil op te leggen, ook al is die heel sterk.” Eline moet ook luisteren naar haar eigen lichaam. De fotoshoot was ontzettend vermoeiend, de nachten kort en het hele team heeft nood aan wat rust. Gelukkig hebben we nog een halve dag voor we ons opnieuw voor twaalf uur in het luchtruim begeven. We trekken naar een massagesalonnetje in de buurt en leggen ons daarna een uurtje aan het zwembad, waar Eline ons trakteert op champagne. “Ik kan me niet voorstellen dat ik hier de hele dag zou liggen”, zegt ze. “Rusten is niet zo aan mij besteed. Eigenlijk sta ik heel gulzig in het leven. Ik doe alles met overgave en wil zo veel mogelijk kunnen beleven en presteren. Ik hou ervan om mijn grenzen te verleggen. De dingen waar ik hard voor werk, kan ik des te meer appreciëren. Zo ben ik nu eenmaal.” Wat haar bedrijf betreft, zegt Eline al jaren dat ze gaat voor world domination. “Maar wanneer heb je world domination, hè? Eigenlijk wil ik daarmee gewoon zeggen dat ik constant uitgedaagd wil worden. Mensen denken vaak dat ik geen leven heb, omdat ik constant aan het werken ben. Maar mijn werk is mijn leven. Dat is nu eenmaal zo en ik zou niks anders meer willen.”